Jak prawie każdy wyrosłem w systemie kształcenia, który wciąż zaprzecza posiadaniu przez próżnię jakiejkolwiek zdolności konstruowania lub odgrywania roli w formowaniu życia. Nawet najsprytniejsi i najlepiej wykształceni ludzie radośnie akceptują sprzeczne pojęcia głoszące, że przestrzeń jest zarówno zakrzywiona (Einstein), jak i to, że jest pustą otchłanią. Nikomu nawet nie przyszło do głowy, aby postawić pytanie, jakim cudem nicość może być zakrzywiona lub dlaczego nasze ciała mają dziesięć palców a nie osiem lub czternaście. Negowanie i zdecydowane ośmieszanie strukturalnej przestrzeni jest dzisiaj tematem zataczającej coraz szersze kręgi debaty i nie tylko spowalnia postęp w dosłownie każdej dziedzinie nauki, ale ukrywa również bardzo ważną prawdę przed społeczeństwem. Jaka jest ta prawda?

Prawda jest taka, że przez ostatnie 350 lat nauka i zachodnie religie dogadzały sobie wzajemne, aby uniknąć jakichkolwiek wzmianek o harmonice. Ta milcząca ugoda trwa do dzisiaj, rozczłonkowując zachodnią kulturę i wspierając ideologicznie niezrównoważone polityczne, ekonomiczne i ekologiczne trendy.

Wskutek nieobecności nauki o harmonice w naszych szkołach i kościołach, która była kiedyś grecką i rzymską tradycją, oddalamy kolejne pokolenia coraz bardziej od idei głoszącej, że ludzkość powinna poszukiwać i naśladować występujące w naturze harmoniczne procesy.

Nie posiadając żadnego spójnego społecznego i kulturowego modelu, większość ludzi przyjmuje, że wszechświat to zimne, niezrozumiałe i przypadkowe środowisko, w którym działają jedynie przypadkowe i brutalne siły. Życie jest postrzegane jako ekscentryczny wypadek we wrogim świecie, co ułatwia wielu akceptowanie poglądów takich ludzi, jak neodarwinista Richard Dawkins, według którego egoizm jest wygrywającą strategią w walce o przetrwanie. To rozpowszechnione założenie mówiące o chaotycznym i brutalnym wszechświecie sprawia, że nihilizm stał się popularnym konsensusem.

 

Ku nowemu odrodzeniu

Biorąc to wszystko pod uwagę, pokładam nadzieję w jasnym świetle fizyki kwantowej. Podczas gdy cała reszta nauki nadal pozostaje pod wpływem newtonowskich machinacji, teoria kwantów proponuje kosmos złożony z koherentnych harmonicznych fal krystalizujących się w materię wewnątrz spolaryzowanej siatki przestrzennej złożonej z sześcianów (jak fizyczny hologram). Funkcja falowa Schrödingera z modelem mechaniki kwantowej w postaci „cząstki w pudełku” jest kolejnym sposobem opisania harmonicznej struktury przestrzeni – nie różniącej się od fizyki struny gitarowej. Długa tradycja unikania poruszania zagadnień związanych z harmonicznością sprawia, że jakiekolwiek poglądy o koherentnej przestrzeni muszą się jeszcze przebić do standardowego programu nauczania nauk ścisłych, nie mówiąc o pozostałych dziedzinach nauki.

Gdyby studiowanie harmoniki ponownie dopuszczono do systemu nauczania, moglibyśmy spodziewać się kulturowego renesansu, który zawstydziłby nawet nagiego witruwiańskiego człowieka Leonarda. T-shirty nawoływałyby hasłami: „Przywróćcie eter!”, a religijne nalepki samochodowe wzywałyby: „Skontaktuj się ze swoim wewnętrznym archetypem!” Nawet einsteinowskie dictum: „wszystko jest względne” – brzmiałoby jak wyświechtany frazes i zostałoby zastąpione pitagorejskim: „wszystko jest proporcjonalne”.

W modzie pojawiłoby się wzornictwo typu „świętej geometrii” i wróciłyby egipskie style. Kiedy idea archetypowej struktury przestrzeni, która kształtuje kwiaty, owady, ryby, ptaki, zwierzęta domowe i ludzi, zakorzeniłaby się już na dobre w ludzkich umysłach, stałaby się, jak sądzę, trudna do ujarzmienia.

Naukowcy znaleźliby zapewne wspólną płaszczyznę ze współczesnym ruchem teozoficznym i mogliby zaakceptować życie jako coś nieprzypadkowego a geometrię jako coś świętego. Mogliby nawet pojąć duchowość starożytnego hinduskiego Anu – podstawowego kwantu materialnej struktury tkwiącego głęboko w każdym atomie. Z kolei religijni przywódcy Zachodu mogliby zawrzeć pokój z tymi pogańskimi ideami i ostatecznie przyznać, że cały czas wiedzieli, iż Duch Święty nie jest niczym innym jak matrycą Człowieka zawartą w tkance przestrzeni. I kiedy te poglądy zakorzeniłyby się w każdym systemie wierzeń, być może nasze pozbawione równowagi rządy rozważyłyby w końcu przemodelowanie swojej polityki ku spójności, którą tak pięknie objawia forma człowieka.

 

O autorze:

Richard Merrick jest specjalistą zajmującym się oprogramowaniem komputerowym, producentem, teoretykiem muzyki, pianistą, artystą i pisarzem. Był fundatorem technologii i dyrektorem globalnej interaktywnej spółki rozrywkowej założonej w latach 1990. o nazwie 7th Level oraz założycielem i dyrektorem jednej z najlepszych internetowych spółek marketingowych Postfuture. Opracował i stworzył interaktywne tytuły i strony do spółki z Howie Mandelem, grupą Monty Pythona i wytwórnią Disneya. Pomagał także takim firmom jak Best Buy i Microsoft w ich strategiach cyfrowego marketingu. Jest absolwentem Uniwersytetu Teksaskiego w Dallas i autorem niedawno wydanej książki książki Interference: A Grand Scientific Musical Theory (Interferencja – wielka naukowa teoria muzyki). Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej richard@InterferenceTheory.com. Jego strona internetowa znajduje się pod adresem www.InterferenceTheory.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

1. Rzymski inżynier żyjący w latach ok. 70 – ok. 20 r. p.n.e. zajmujący się architekturą i mechaniką. Był konstruktorem machin wojennych za panowania Juliusza Cezara i Oktawiana Augusta. Twórca tak zwanego człowieka witruwiańskiego – wizerunku nagiego mężczyzny wpisanego w okrąg i kwadrat upowszechnionego później przez Leonarda da Vinci. Autor traktatu De architectura libri X (O architekturze ksiąg dziesięć). – Przyp. tłum.

2. Liczba fi (Φ) oznacza złoty podział (podział harmoniczny, boska proporcja, łac. sectio aurea) – podział odcinka na dwie części tak, by stosunek długości dłuższej z nich do krótszej był taki sam, jak całego odcinka do części dłuższej. Liczba ta wynosi w przybliżeniu 1,618033989. – Przyp. red.

3. Rzeczywista lub zespolona przestrzeń liniowa z określonym iloczynem skalarnym (inaczej przestrzeń unitarna), dla której norma, wyznaczona przez iloczyn skalarny, jest zupełna. Przestrzenie Hilberta są podstawowym pojęciem analizy funkcjonalnej. Do matematyki wprowadził je David Hilbert pod koniec XIX wieku. Przestrzenie Hilberta są także podstawowym narzędziem wykorzystywanym w wielu dziedzinach fizyki, między innymi w mechanice kwantowej. – Przyp. tłum.

4. Dosłownie „rybi pęcherz” – aureola otaczająca postać Chrystusa i świętych na obrazach we wczesnej sztuce chrześcijańskiej. – Przyp. tłum.

5. Centralnym symbolem kabały jest tak zwane Drzewo Życia, czyli diagram obrazujący w schematyczny sposób powstanie i budowę wszechświata, a także atrybuty Boga. Symbol ten składa się z dziesięciu kółek zwanych sefirotami i dwudziestu dwóch linii łączących, zwanych „drogami mistycznymi”. – Przyp. tłum.

6. Ćakra, czakra lub czakram – ośrodek energetyczny w ciele będący miejscem, gdzie spotyka się wiele „kanałów energetycznych”. – Przyp. tłum.

7. Kontrowersyjny eksperyment zaliczany obecnie do najważniejszych doświadczeń w historii fizyki. Miał on na celu wykazanie ruchu Ziemi względem hipotetycznego eteru poprzez porównanie prędkości światła w różnych kierunkach względem Ziemi. Doświadczenie przeprowadził po raz pierwszy w roku 1881 Albert Abraham Michelson, a następnie powtórzył je w roku 1887 wspólnie z Edwardem Morleyem. Dało ono wynik negatywny (wykazało rzekomo niezależność prędkości światła od prędkości Ziemi w przestrzeni), co stało się doświadczalnym potwierdzeniem stałości prędkości światła w każdym układzie odniesienia i ostatecznie wykluczyło istnienie eteru. – Przyp. tłum.

 

Wybrane źródła:

• A. Ashton, Harmonograph: A Visual Guide to the Mathematics of Music (Harmonogram – wizualny przewodnik po matematyce muzyki), Wooden Books Ltd i Walker Publishing Company, 2003.

• P. Ball, „Geometric whirlpools revealed” („Geometryczne wiry ujawnione”), Nature.com, 15 maja 2006.

• G. Comotti, Music in Greek and Roman Culture (Muzyka w greckiej i rzymskiej kulturze), The Johns Hopkins University Press, Baltimore, USA, 1991.

• N. Haramein, E.A. Rauscher, „The Origin of Spin: A Consideration of Torque and Coriolis Forces in Einstein’s Field Equations and Grand Unification Theory” („Pochodzenie spinu – rozważania nad momentem obrotowym i siłami Coriolisa w einsteinowskich równaniach pola i w wielkiej teorii unifikacji”), Noetic Journal, lipiec 2006, CD-ROM, www.theresonanceproject.org.

• N. Haramein, E.A. Rauscher, „Collective Coherent Oscillation Plasma Modes in Surrounding Media of Black Holes and Vacuum Structure – Quantum Processes with Considerations of Spacetime Torque and Coriolis Forces” („Wspólne koherentne rodzaje oscylacji plazmy w środowisku otaczającym czarne dziury i w próżni – procesy kwantowe z uwzględnieniem momentu obrotowego czasoprzestrzeni i sił Coriolisa”), The Resonance Project Foundation, 2005, www.theresonanceproject.org.

• R. Heyrovská, „The Decisive Role of the Golden Ratio in Atomic Dimensions” („Decydująca rola złotego podziału w wymiarach atomów”), Instytut J. Heyrovský’ego Chemii Fizycznej, Akademia Nauk Republiki Czech, Republika Czech.

• H. Jenny, Cymatics (Kymatyka), Macromedia Publishing, vol. 1, 1967, vol. 2, 1974.

• F.R. Levin, The Manual of Harmonics of Nicomachus the Pythagorean (Przewodnik po harmonice Nicomachusa pitagorejczyka), Phanes Press, 1994, str. 76–139.

• M. Livio, The Golden Ratio: The Story of Phi, The World’s Most Astonishing Number (Złoty podział – historia fi, najbardziej zadziwiającej liczby na świecie), Random House, 2002, str. 183–187.

• J. McKinnon (pod red.), Antiquity and the Middle Ages (Starożytność i średniowiecze), Prentice Hall, 1990.

• E. Prestini, The Evolution of Applied Harmonic Analysis: Models of the Real World (Ewolucja stosowanej analizy harmonicznej – modele rzeczywistego świata), Birkhäuser Boston, 2004, str. 16, (po raz pierwszy opublikowane jako Applicazioni dell’ analisi armonica, Ulrico Hoepli Editore, Mediolan, 1996).

• J. Reid, „Acoustic Experiments in the Great Pyramid” („Akustyczne eksperymenty w Wielkiej Piramidzie”), The Laura Lee Show, 2007, www.lauralee.com.

• J. Reid, Egyptian Sonics (Egipska sonika), 2007.

• J.P. Richter (pod red.), The Notebooks of Leonardo da Vinci (Notatniki Leonarda da Vinci), Oxford University Press, Nowy Jork, 1998.

• T.D. Rossing, „Chladni’s Law for Vibrating Plates” („Prawo Chladniego wibrujących płytek”), American Journal of Physics, marzec 1982, 50(3).

• M.D. Waller, „A Study of Powder and Granular Ridges in a Sound Field” („Badanie zachowania pudru i granulatów w polu dźwiękowym”), Proc. Phys. Soc. B, 1955, 68:462–471.

• M.D. Waller, Chladni Figures: a study in symmetry (Figury Chladiniego – badania symetrii), G. Bell, Londyn, 1961.

• P.P. Wiener, The Dictionary of the History of Ideas (Słownik historii idei), vol. 3, Charles Scribner’s Sons, Nowy Jork, 1973–1974, str. 261.