Banki centralne i prywatna kontrola pieniądza

Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 7 (5/1999)
Tytuł oryginalny: „Central Banking and the Private Control of Money”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 6, nr 2

część 2

część 1

7. NARODZINY POTĘGI ROTHSCHILDÓW

I oto trafiliśmy do Frankfurtu (nad Menem) w Niemczech. Pięćdziesiąt lat po otwarciu podwoi przez Bank Anglii złotnik Amschel Moses Bauer założył w roku 1743 sklep monetarny – dom bankierski – nad którego drzwiami umieścił znak przedstawiający rzymskiego orła na czerwonym tle. Wkrótce do sklepu tego przylgnęła nazwa Rothschild (Czerwona Tarcza). Kiedy odziedziczył go jego syn, Mayer Amschel Bauer, zmienił nazwisko na Rothschild.

Mayer Rothschild zrozumiał wkrótce, że pożyczanie pieniędzy rządom i królom jest bardziej zyskowne niż zwykłym ludziom. Nie tylko pożyczki były większe, ale miały zabezpieczenie w podatkach.

Mayer Rothschild miał pięciu synów, których nauczył wszystkich tajnik tworzenia i manipulowania pieniędzmi, a następnie wysłał do głównych stolic europejskich z zadaniem założenia filii ich rodzinnego banku. Ustalił także zasadę, że jeden z synów z każdej generacji miał rządzić rodzinnym interesem. Kobiety zostały z tego przywileju wykluczone.

Pierwszy syn Mayera, Amschel, osiadł we Frankfurcie, aby sprawować pieczę nad macierzystym bankiem. Drugi, Salomon, trafił do Wiednia. Trzeci, Nathan – najprawdopodobniej najzdolniejszy – wysłany został w wieku 21 lat, w roku 1798, sto lat po założeniu Banku Anglii, do Londynu. Czwarty, Karl, udał się do Neapolu. Piąty, Jakob (James), skierowany został do Paryża.

W roku 1785 Mayer przeniósł się razem z rodziną do większego domu, pięciopiętrowego budynku, który dzielił z rodziną Schiffów. Dom ten nazywany był Zieloną Tarczą. Obie rodziny miały odegrać później główną rolę w całej historii europejskiej bankowości, a także w bankowości Stanów Zjednoczonych i reszty świata. Wnuk Schiffów przeniósł się do Nowego Jorku i wspomagał finansowo bolszewicki coup d’état (zamach) w Rosji w roku 1917.

Rothschildowie weszli w układy z europejską rodziną królewską z Wilhelmshöhe, dworem najbogatszego człowieka w Niemczech, de facto najbogatszego monarchy w Europie, księcia Hesji-Kassel Williama. Początkowo Rothschildowie pomagali mu jedynie w spekulowaniu cennymi monetami. Kiedy jednak Napoleon skazał go na wygnanie, William przekazał 550 000 funtów (olbrzymią jak na owe czasy sumę – odpowiednik wielu dziesiątków milionów dzisiejszych dolarów) Nathanowi Rothschildowi w Londynie z instrukcją zakupu angielskich obligacji państwowych lub rządowych papierów wartościowych, lecz Rothschild użył ich do własnych celów. Przy dokonującym podbojów Napoleonie możliwości dochodowych inwestycji wojennych były wręcz nieograniczone.

William wrócił do Wilhelmshöhe jakiś czas przed bitwą pod Waterloo w 1815 roku i zażądał od Rothschildów zwrotu swoich pieniędzy. Rothschildowie zwrócili mu je z ośmioprocentowymi odsetkami od brytyjskich obligacji, które zastałyby mu wypłacone, gdyby dokonano tej inwestycji. Pozostałą część ogromnego zysku z inwestycji wojennych przeprowadzonych za pomocą pieniędzy Williama, które stanowiły zapowiedź przyszłych praktyk, Rothschildowie zatrzymali sobie.

Częściowo dzięki tym praktykom Nathan Rothschild mógł przechwalać się, że w ciągu 17 lat, odkąd przybył w Anglii, udało mu się powiększyć 2500 razy założycielski kapitał wynoszący 20 000 funtów, który otrzymał od ojca, czyli do wysokości 50 000‍ 000 funtów – ogromna suma jak na tamte czasy (porównywalna z miliardami współczesnych dolarów).

Już w roku 1817 dyrektor pruskiego skarbu napisał po swojej wizycie w Londynie, że Rothschild miał:

 

...niesamowite wpływy na wszystkie transakcje finansowe w Londynie. Powszechnie wiadomo... że to on dyktuje ceny walut w City. Jego potęga jako bankiera jest ogromna.

 

Sekretarz austriackiego księcia Metternicha napisał o Rothschildach:

 

...to najbogatsi ludzie w Europie.

 

Współpracując w ramach rodziny i stosując zasadę frakcyjnej (częściowej) rezerwy bankowej banki Rothschildów stały się wkrótce niesamowicie bogate. W połowie XIX wieku zdominowali wszystkie banki europejskie i stali się najbogatszą rodziną na świecie. Znaczna część rozrzutnej arystokracji europejskiej siedziała w ich kieszeni.

Mając swoje siedziby w pięciu krajach Rothschildowie stali się faktycznie niezależni – niezależną od państw, w których działali, jednostką. Jeśli polityka jakiegoś państwa nie odpowiadała im lub była sprzeczna z ich interesami, przestawali pożyczać pieniądze temu państwu, pożyczając z kolei tym państwom lub grupom, które przeciwstawiały się niewygodnej im polityce. Tylko oni wiedzieli, gdzie jest ulokowane ich złoto i inne rezerwy, chroniąc się w ten sposób przed ich przechwyceniem przez rząd, rządowymi restrykcjami, karami i opodatkowaniem, sprawiając, że każde państwowe dochodzenie lub rewizja ksiąg bankowych stawała się bezsensowna. Tylko oni znali wielkość (a właściwie niedobór) swoich frakcyjnych rezerw rozmieszczonych w pięciu państwach, co stanowiło ogromną zaletę w porównaniu z czysto narodowymi bankami prowadzącymi operacje oparte na frakcyjnej rezerwie bankowej.

To właśnie międzynarodowy charakter banków Rothschildów dał im wyjątkową przewagę nad bankami i rządami państw i tego przywileju rządy i parlamenty poszczególnych krajów powinny były je pozbawić, ale nie zrobiły tego. Jest to w dalszym ciągu paląca potrzeba w stosunku do międzynarodowych i wielonarodowych banków, które są siłą napędową globalizacji zmierzającej do utworzenia ogólnoświatowego rządu.

Rothschildowie dawali ogromne pożyczki na ustanawianie monopoli w poszczególnych gałęziach przemysłu zapewniając w ten sposób pożyczkobiorcom możliwość spłaty zaciągniętych pożyczek w drodze podwyższania cen bez martwienia się o konkurencję. Dzięki temu ekonomiczna i polityczna potęga Rothschildów stale rosła. Sfinansowali Cecila Rhodesa umożliwiając mu zmonopolizowanie złotodajnych pól Południowej Afryki i diamentów DeBeersa. W Ameryce sfinansowali monopolizację kolei.

The National City Bank z Cleveland, który w wyniku przesłuchań prowadzonych przez Kongres USA został rozpoznany jako jeden z trzech banków Rothschildów w USA, dostarczył Johnowi D. Rockefellerowi pieniędzy na zmonopolizowanie przemysłu rafineryjnego, które doprowadziło do utworzenia Standard Oil.

Jacob Schiff, który urodził się w domu pod Zieloną Tarczą we Frankfurcie i był potem głównym agentem Rothschildów w USA, doradził Rockefellerowi działania, które przerodziły się w niechlubną aferę ze zwrotem nadpłat, których Rockefeller żądał potajemnie od kolei przewożących ropę konkurentów. Te same koleje były już w tym czasie zmonopolizowane przez Rothschildów za sprawą przejęcia nad nimi kontroli przez ich agentów i sojuszników, J.P. Morgana i Kuhna, Leob & Company (Schiff był w radzie nadzorczej), co zapewniło im kontrolę nad 95 procentami przewozów amerykańskich kolei.

W roku 1850 majątek Jamesa Rothschilda, spadkobiercy francuskiej filii tej rodziny, był szacowany na 600 milionów franków – 150 milionów franków więcej, niż wynosił majątek wszystkich pozostałych francuskich bankierów razem wziętych. Jamesa osadził w Paryżu Mayer Amschel w roku 1812 z kapitałem stanowiącym równowartość 200 000 dolarów. W chwili śmierci, w roku 1868, jego roczne dochody wynosiły 40‍ 000‍ 000 dolarów. W owych czasach w Ameryce nie było fortuny, która mogłaby się równać nawet z rocznym dochodem Jamesa.

Poeta Heinrich Heine napisał o Jamesie Rothschildzie:

 

Pieniądz jest bogiem naszych czasów, a Rothschild jego prorokiem.

 

19 mil (30 km) na północny wschód od Paryża James wybudował swoją sławną rezydencję, zwaną Ferrieres. Ujrzawszy ją po raz pierwszy, Wilhelm I powiedział:

— Nawet królów nie byłoby na nią stać. Ona może należeć tylko do Rothschilda!

Inny dziewiętnastowieczny francuski komentator ujął to następująco: „Jest tylko jedna potęga w Europie – jest nią Rothschild”.

Nic nie wskazuje na to, aby dominująca pozycja Rothschildów w europejskich i światowych finansach zmieniła się. Jest wręcz przeciwnie, z tą różnicą, że wraz ze wzrostem dochodów zwiększają oni swoją „pasję do anonimowości”. Ich niezmierzone bogactwa rzadko są kojarzone z ich nazwiskiem.

Fryderyk Morton napisał:

 

...i podbili świat bardziej gruntownie, bardziej przebiegle i znacznie trwalej niż wszyscy cesarze przed nimi...

Script logo
Do góry