Nowa medycyna doktora Hammera

Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 32 (6/2003)
Tytuł oryginalny: „The New Medicine of Dr Hammer”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 10, nr 5

Walter Last

 

Urodzony w roku 1935 niemiecki lekarz Ryke Geerd Hamer osiągnął niespotykany procent wyleczeń z raka – znacznie przewyższający wszystko to, co kiedykolwiek widziałem jako rezultat innych rodzajów terapii. Podczas jednego z wielu procesów nieustannie ciąganego po sądach dra Hamera oskarżyciel publiczny (z Wiener Neustadt, Austria) musiał przyznać, że spośród 6500 pacjentów z bardzo daleko posuniętym stadium raka 6000 wciąż żyło po okresie od czterech do pięciu lat po leczeniu przez dra Hamera. Jest to odsetek udanych zabiegów sięgający ponad 90 procent i jest on niemal odwrotnością tego, czego można się spodziewać po konwencjonalnych sposobach leczenia zaawansowanych przypadków.

Dr Hamer zapadł na raka jąder wkrótce po zastrzeleniu jego syna w roku 1978 i zaczął zastanawiać się, czy ta śmierć nie była przyczyną jego choroby. Minęły jednak dalsze trzy lata, zanim miał możliwość rozpoczęcia poważnych badań nad rakiem, pracując w klinice onkologicznej Uniwersytetu Monachijskiego. W tym czasie zbadał i udokumentował 15 000 przypadków raka i w każdym z nich znalazł następujące charakterystyczne cechy, które nazwał Żelaznymi Prawami Raka.

 

ŻELAZNE PRAWA RAKA

1. Każda postać raka oraz będące jego pochodną choroby zaczynają się od DHS (Dirk Hamer Syndrome – Syndrom Dirka Hamera)1. Jest to poważne, dramatycznie ostre i izolujące, szokowo-konfliktowe przeżycie, które manifestuje się jednocześnie na trzech poziomach: psychicznym, mózgowym i narządowym.

2. Psychiczny konflikt powoduje powstanie ogniska lub Skupiska Hamera (Hamer Herd)2 w mózgu oraz wystąpienie raka w konkretnym narządzie.

3. Przebieg psychicznego konfliktu pozostaje w związku z rozwijaniem się Skupiska Hamera w mózgu oraz rozwojem raka w danym narządzie.

W momencie wystąpienia konfliktującego szoku w określonym miejscu w mózgu powstaje coś w rodzaju krótkiego spięcia. Można to sfotografować za pomocą tomografii komputerowej (CT) i wygląda to jak koncentryczne koła powstające na uderzonym pociskiem celu lub jak powierzchnia wody po wrzuceniu do niej kamienia. Później, jeśli konflikt zostaje rozwiązany, obraz CT zmienia się, występuje obrzęk i ostatecznie zbliznowacenie.

Jak szczególne i dokładnie zlokalizowane są te zmiany w mózgu, można zaobserwować na następującym przykładzie. Po wykładzie lekarz wręczył drowi Hamerowi obraz tomografii komputerowej pewnego pacjenta i poprosił go o jego objaśnienie. Na podstawie tego obrazu dr Hamer zdiagnozował pacjenta jako przypadek świeżego, krwawiącego raka pęcherza w stadium zdrowienia, starego raka prostaty, cukrzycy, starego raka płuc oraz paraliżu zmysłów w określonym rejonie oraz związane z nimi konflikty emocjonalne.

Co zadziwiające, dr Hamer potrafił wykazać, że jednocześnie z wystąpieniem koncentrycznego uszkodzenia w mózgu tomografia komputerowa może wykazać podobne uszkodzenie w docelowym organie. Jak utrzymuje dr Hamer, dzieje się to jednocześnie – w momencie gdy psychiczny szok uderza na poziomie podświadomości, rozpoczyna się rak. Inne choroby mogą również powstawać w wyniku tego samego mechanizmu. Stopień ostrości choroby może zależeć od innych psychologicznych, energetycznych i pokarmowych czynników, ale jej natura i lokalizacja są zawsze determinowane przez istotę konfliktującego szoku.

Dr Hamer sądzi, że korelacja między kluczowymi wydarzeniami szoku emocjonalnego, docelową lokalizacją w mózgu i odpowiednimi organami rozwinęła się u człowieka w ewolucyjnym procesie adaptacji z podobnych programów występujących u zwierząt. Kiedy niespodziewanie doznajemy emocjonalnego szoku, zostaje uruchomiony awaryjny program naprawczy – program biologicznego konfliktu – w celu przywrócenia jednostki do stanu równowagi. Takie programy mogą dotyczyć nawet rodziny lub innych grup.

Dr Hamer podaje następujący przykład: matka widzi, jak jej córka ulega poważnemu wypadkowi. W kategoriach ewolucyjnych niemowlę zdrowieje szybciej, kiedy otrzyma dodatkową porcję mleka. W związku z tym biologiczny program konfliktu stara się pobudzić u matki produkcję mleka poprzez zwiększenie liczby komórek piersi. Jeśli matka jest praworęczna, z miejsca nastąpi pojawienie się Skupiska Hamera (uszkodzenia) w określonym miejscu jej prawej półkuli mózgowej, które wiąże się z kolei z jej lewą piersią. Kiedy dziecku już nic nie grozi rozpoczyna się rozwiązanie konfliktu i dodatkowa ilość mleka już nie jest potrzebna. Matka zapada na łagodną formę gruźlicy piersi, która rozsadza nadmiar komórek w piersi, jeśli jednak brak jest koniecznych do tego prątków, wówczas obszar ten może ulec zwapnieniu i pozostać w postaci uśpionego guza.

Taki sam proces ma miejsce u zwierząt. Owca, której jagnię porwał wilk, ma skłonność do zapadnięcia na raka wymienia, przy czym to, które to będzie wymię, zależy od tego, czy jest ona prawo czy lewonożna. Jednak owce zwykle rozwiązują ten problem rodząc następne jagnię.

Poniższy przykład może pomóc w zrozumieniu znaczenia tego mechanizmu przetrwania. Wyobraźmy sobie, że lew goni antylopę. Antylopa, aby przetrwać, musi momentalnie zmobilizować wszystkie swoje zasoby. Dominującą rolę zyskuje nerwowy układ sympatyczny i dodatkowo zostaje zaktywizowane określone miejsce w mózgu, które stymuluje z kolei aktywność płuc. Po udanej ucieczce zwierzę odpoczywa i przez pewien czas zaczyna dominować jego parasympatyczny układ nerwowy, doprowadzając do normy działanie organizmu.

Jeśli natomiast ktoś dowiaduje się, że ma raka, nawet jeśli diagnoza jest błędna, uczucie strachu przed śmiercią, które w przypadku wspomnianego zwierzęcia pomogło mu uciec, uruchamia ten sam biologiczny program. Poziom stresu gwałtownie rośnie i zostaje zaktywizowane połączenie na linii mózg-płuca, lecz nie ma gdzie uciekać. Dopóki konflikt nie zostanie rozwiązany, co może trwać latami, stres będzie trwał nieprzerwanie, podobnie jak indukowana przez mózg aktywność płuc, która przybiera obecnie formę zwiększania ich pojemności poprzez nieustający podział komórek.

Proces ten można powstrzymać jedynie wyłączając w mózgu przełącznik poprzez rozładowanie konfliktującego szoku będącego jego źródłem. Dzieje się tak, kiedy pacjent poddaje się terapii chirurgicznej lub naturalnej, w której skuteczność wierzy, jednak taka sama terapia u pacjenta, który wątpi w jej skuteczność, pozostawi nie rozwiązany konflikt i dalszy postęp choroby. Dzięki pracom dra Hamera nie jest to już jedynie pozbawione konkretów założenie, ale stopniowo potwierdzany naukowo fakt, który można każdorazowo zweryfikować przy pomocy tomografii komputerowej.

Script logo
Do góry