Moment eureki nadszedł po wynalezieniu mikroskopu elektronowego – w końcu naukowcy zobaczyli maleńkie „cząsteczki” w miejscu choroby. Te cząsteczki miały „jakieś rzeczy” w środku, co sugerowało, że są „żywe”. Występowały obficiej w chorych tkankach niż w zdrowych (chociaż dr Lanka znalazł co innego w algach). Były różnice między rodzajami cząstek, co nasuwało przypuszczenie, że jeden rodzaj cząstek powoduje jeden rodzaj chorób, a inny rodzaj cząstek powoduje inny rodzaj chorób. Przyjąwszy pośpiesznie, że te cząsteczki są złe dla nas, naukowcy nazwali je wirusami od łacińskiego słowa oznaczającego „toksynę”.

Dalsze badania wykazały, że te cząsteczki często wyłaniały się z wnętrza komórki. To prowadziło do wniosku, że te wirusy nie tylko były złe dla komórki, w której zamieszkiwały, ale mogły także atakować inne komórki. Naukowcy przypuszczali, że wirusy zachowują się jak podobne do komórek pasożyty, zniewalając komórki, co oznacza wykonywanie przez komórkę rozkazów nowego pana, czyli infekującej cząsteczki. Niczym obcy najeźdźca w filmach science fiction, ta cząsteczka przybywa z zewnątrz, wnika do komórki, przejmuje jej genetyczną maszynerię i rozmnaża się w tysiącach sztuk, które następnie wydostają się z komórki, aby kontynuować swoją ścieżkę ewolucyjną, rozprzestrzeniając się po całym świecie.

Tak narodziła się teoria przebiegłego wirusa, tyle że tym, co naukowcy naprawdę odkryli przy pomocy swoich mikroskopów elektronowych, były nie wirusy, ale egzosomy. Jedyną zaraźliwą rzeczą w tym scenariuszu było szkodliwe przekonanie, że te małe cząstki zwane wirusami powodują choroby. Ta fałszywa teoria rozlała się po całym świecie i obecnie grozi zabiciem nas wszystkich.

Egzosomy to proste dobrze opisane elementy występujące w komórkach wszystkich istot, których funkcje zostały starannie wyjaśnione przez konwencjonalnych naukowców.¹¹ Kiedy żywy organizm jest zagrożony w jakikolwiek sposób – głodem, zatruciem chemicznym czy efektami elektromagnetycznymi – komórki i tkanki uruchamiają mechanizm „pakowania”, „rozsiewania” i wydalania tych trucizn. Współcześni badacze wykazali, że egzosomy mają dokładnie takie same atrybuty, jak „wirusy”. Mają taki sam rozmiar, zawierają takie same elementy i oddziałują na takie same receptory.¹²

Badacz HIV James Hildreth, prezes i dyrektor generalny Meharry Medical College oraz były profesor na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa, ujął to w ten sposób: „Wirus jest w pełni egzosomem w każdym znaczeniu tego słowa”.¹³ Egzosomy są zupełnie nieodróżnialne od tego, co wirusolodzy nazywają „wirusami”.

Oto jak działają egzosomy: powiedzmy, że masz słabo odżywiony organizm, który wystawiasz na zwykłą toksynę środowiskową. Tkanki i komórki dotknięte jej działaniem zaczynają wytwarzać, opakowywać i wydalać te trucizny w postaci egzosomów. W taki sposób tkanki i komórki pozbywają się substancji, które bardzo im szkodzą. Im większa ekspozycja na toksyczne ataki, tym więcej egzosomów będzie produkowanych.

 

 

Egzosomy przenoszą wiadomości z jednej komórki do drugiej.

 

 

Badania pokazały, że jeśli w jakiś sposób powstrzyma się komórki przed wytwarzaniem i wydalaniem tych egzosomów, to nie tylko tkanki i komórki, ale w rzeczywistości cały organizm będzie gorzej funkcjonował.¹⁴ To badanie demonstruje, że produkowanie i uwalnianie egzosomów jest kluczową funkcją odtruwającą we wszystkich komórkach i tkankach.

Inną wyraźnie wykazaną funkcją egzosomów jest to, że działają jako pewnego rodzaju klucz, który krąży we krwi i limfie organizmów, takich jak ssaki i ludzie, dopóki nie znajdą daleko położonej komórki z zamkiem, do którego ten klucz pasuje.¹⁵ Egzosomy zachowują się jak posłańcy ostrzegający inne komórki i tkanki, że niebezpieczeństwo się zbliża i że muszą się przygotować.

Nie mając nic wspólnego z wrogimi atakującymi wirusami, egzosomy stanowią doskonały system komunikacji wewnątrz organizmu usuwający trucizny z komórek i tkanek, a następnie informujący resztę organizmu, co się stało.¹⁶

Nie będąc ani trochę źródłem chorób, te cząsteczki są integralną częścią naszego systemu detoksykacji. Są prawdziwymi strażakami obecnymi oczywiście w większej liczbie w przypadkach chorób, w których zatrucie jest cięższe.

Prawdę mówiąc, te „wirusy” nie są najeźdźcami, ale pożerającymi toksyny posłańcami wytwarzanymi przez nasze komórki, aby pomagać nam dostosowywać się do zagrożeń środowiskowych, w tym elektrosmogu.¹⁷ Ostatecznie większość ludzi dostosowała się do wszechobecnych fal radiowych, elektryczności w naszych domach i wszechobecnego Wi-Fi, niczym populacja wróbli, która odbudowała się po Wielkiej Zarazie w roku 1738. Umożliwiają to właśnie egzosomy.

Ci mali posłańcy zapewniają szybką genetyczną adaptację do zmian środowiskowych w czasie rzeczywistym. (Czy egzosomy pomogą nam przystosować się do skrajnych zakłóceń ze strony 5G, pozostaje sprawą otwartą).

Jeśli poszuka się w Internecie, odkryje się, że egzosomy są najnowszym zagadnieniem w medycynie wykorzystywanym w leczeniu raka, produktach spowalniających proces starzenia, odmładzaniu twarzy, przywracaniu włosów, a nawet „egzosomowym leczeniu członka”.¹⁸ Badania pokazują, że kontakt z toksynami, w tym doświadczanie strachu i napięcia, zwiększa produkcję egzosomów.¹⁹ Nie powinno to dziwić żadnego uczciwego obserwatora ludzi chorych i zdrowych, ponieważ wielu zauważyło, że zestresowani, zmartwieni, przestraszeni ludzie częściej chorują. Ma więc sens to, że w ich tkankach znajdowana jest zwiększona liczba tych „obiektów” detoksykacji.

Obecnie dysponujemy już jednoznacznymi dowodami eksperymentalnymi pokazującymi, że egzosomy wytwarzane przez jeden organizm mogą być pobierane przez inne organizmy (tego samego lub innego gatunku) i wywoływać reakcje ochronne w organizmach biorców.²⁰ Jedno z badań pokazało, że jeśli myszy wystawia się na toksynę wątrobową znaną jako acetaminofen (Tylenol), to komórki wątroby zwiększają produkcję egzosomów ochronnych. Badacze wyizolowali i oczyścili te egzosomy i wystawili na ich działanie inne myszy. Druga grupa myszy nie zachorowała, jak przewiduje teoria wirusowa, a zamiast tego wytworzyła reakcje ochronne w swoich wątrobach i wydzielała więcej egzosomów.²¹

Jest to podobne do tego, co robią drzewa, kiedy są atakowane przez żuki. Pierwsze zaatakowane drzewo wytwarza związki chemiczne, które pomagają mu przetrwać ich atak. Te same związki są wydzielane przy pomocy grzybów lub grzybni w glebie przez system korzeniowy drzewa. Służą one potem jako wiadomość ostrzegająca okoliczne drzewa przed nacierającymi żukami. Jeśli żuki rezygnują, takie środki nie są podejmowane, ale jeśli żuki kontynuują atak, okoliczne drzewa również przystępują do obrony.

Istotne tutaj jest to, że dzięki egzosomom przyroda nie jest areną walki, ale wspaniałym polem współpracy. Pierwotnie zaatakowane drzewo nie rywalizuje o przetrwanie z innymi drzewami. Potrzebuje ono innych drzew, aby przetrwać i się rozwijać. Potrzebujemy siebie nawzajem – przedstawiciele własnego gatunku i innych – w przeciwnym razie żaden z nas nie przeżyje.

Teoria drobnoustrojów jest błędna, tak jak i teoria wirusowa. Wirusy nie są po to, aby nas zabić. W rzeczywistości są egzosomami, których rolą jest zapewnianie detoksykacji i systemu komunikacji umożliwiającego nam zdrową egzystencję. Wojna z wirusami to wojna z życiem.

Jest jasne, że błędne uznawanie egzosomów za wirusy jest tragicznym błędem, który najwyższy czas raz na zawsze naprawić.

To, co wiemy na temat egzosomów, może pomóc nam rozwiązać tajemnicę chorób dziecięcych, takich jak ospa wietrzna i odra, a także chorób przenoszonych drogą płciową, których aspekt „zaraźliwości” wymaga wyjaśnienia.

 

O autorach:

Dr med. Thomas S. Cowan jest emerytowanym lekarzem z San Francisco w Kalifornii. Pełnił funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Lekarzy na rzecz Medycyny Antropozoficznej (Physicians Association for Anthroposophical Medicine) i był członkiem założycielem zarządu Fundacji Westona A. Price’a. Wygłaszał odczyty i prowadził liczne warsztaty w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie na różne tematy dotyczące zdrowia i medycyny. Jest autorem pięciu książek, w tym Human Heart, Cosmic Heart (Ludzkie serce, kosmiczne serce), Vaccines, Autoimmunity and the Changing Nature of Childhood Illness (Szczepionki, autoodporność i zmieniający się charakter chorób dziecięcych) i Cancer and the New Biology of Water (Rak i nowa biologia wody). Wspólnie z Sally Fallon Morell napisał książki The Fourfold Path to Healing (Czteroraka droga do leczenia) i The Nourishing Traditions Book of Baby and Child Care (Księga tradycji żywieniowych dzieci i opieki nad nimi).

Sally Fallon Morell jest założycielką i prezesem Fundacji Westona A. Price’a oraz redaktorką wydawanego przez tę fundację kwartalnika. Ponadto jest właścicielką i dyrektorką wydawnictwa NewTrends Publishing. Jest też autorką i współautorką kilku książek, spośród których najbardziej znane to Nourishing Traditions: The Cookbook that Challenges Politically Correct Nutrition (Tradycje żywieniowe – książka kucharska, która kwestionuje politycznie poprawne odżywianie), Diet Dictocrats (Dyktokraci diety), Nourishing Fats (Odżywcze tłuszcze), Nourishing Diets (Odżywcze diety) i Eat Fat, Lose Fat (Jedz tłuszcz, zrzucaj tłuszcz).

Więcej o autorach artykułu dowiedzieć się można oraz skontaktować z nimi za pośrednictwem strony internetowej Fundacji Westona A. Price’a zamieszczonej pod adresem www.westonaprice.org.

 

Przełożył Michał Fiejtek

 

Przypisy:

 1. R.R. Williams, Toward the Conquest of Beriberi (Droga do pokonania beri-beri), Harvard University Press, Cambridge, MA, 1961, s. 18.

 2. M.J. Rosenau, „Experiments to Determine Mode of Spread of Influenza” („Eksperymenty określające tryb rozprzestrzeniania się grypy”), Journal of the American Medical Association, tom 73, nr 5, 2 sierpnia 1919, ss. 3112–313.

 3. „Cells and viruses vocabulary” („Słownictwo dotyczące komórek i wirusów”), quizlet.com.

 4. R. Koch, „Über den augenblicklichen Stand der bakteriologischen Choleradiagnose” („O aktualnym stanie bakteriologicznej diagnostyki cholery”), Zeitschrift für Hygiene und Infektionskrankheiten, 14(1893):319–338, link.springer.com.

 5. R.J. Huebner, „Criteria for etiologic association of prevalent viruses with prevalent diseases; the virologist’s dilemma” („Kryteria etiologicznego kojarzenia dominujących wirusów z dominującymi chorobami – dylemat wirusologa”), Annals of the New York Academy of Sciences, tom 67, nr 8, kwiecień 1957, ss. 430–438. Bibcode:1957NYASA..67..430H. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov; A.S. Evans, „Causation and disease: a chronological journey” („Przyczynowość i choroba – chronologiczna podróż”), wykład Thomasa Parrana, 1978, American Journal of Epidemiology, tom 142, nr 11, grudzień 1995, ss. 1126–1135, discussion1125. tinyurl.com.

 6. R. Fouchier et al., „Koch’s postulates fulfilled for SARS virus” („Postulaty Kocha spełnione w przypadku wirusa SARS”), Nature, tom 423, nr 240 (2003), omówione pod adresem The Rooster in the River of Rats.

 7. „Infectious Diseases at the Edward Worth Library” („Choroby zakaźne w bibliotece Edwarda Wortha”), infectiousdiseases.edwardworthlibrary.ie.

 8. Gerald L. Geison, The Private Science of Louis Pasteur (Prywatna nauka Ludwika Pasteura), Princeton University Press, Princeton, NJ, 2014.

 9. G. Bordenave, „Louis Pasteur (1822–1895), Microbes and Infection” [„Ludwik Pasteur (1822–1895), Mikroby i infekcja”], Institut Pasteur, tom 5, nr 6, maj 2003, ss. 553–560, www.sciencedirect.com.

10. „Dr Stefan Lanka Debunks Pictures of «Isolated Viruses»” („Dr Stefan Lanka obala obrazy «wyizolowanych wirusów»), Vaccination Information Network, www.vaccinationinformationnetwork.com.

11. M.D. Keller et al., „Decoy exosomes provide protection against bacterial toxins” („Sztuczne egzosomy zapewniają ochronę przed toksynami bakteryjnymi”), Nature, tom 579 (2020):260–264 (2020); „Newfound Cell Defense System Features Toxin-Isolating «Sponges»” („Nowo odkryty system obrony komórkowej zawiera «gąbki» izolujące toksyny), Yahoo Finance, 4 marca 2020.

12. G. Pironti et al., „Circulating Exosomes Induced by Cardiac Pressure Overload Contain Functional Angiotensin II Type 1 Receptors” („Krążące egzosomy wywołane przez przeciążenie ciśnienia sercowego zawierają funkcjonalne receptory angiotensyny II typu 1”), Circulation, nr 131, 2015, ss. 2120–2130, pierwotnie opublikowane 20 maja 2015, www.ahajournals.org.

13. William A. Wells, „When is a virus an exosome?” („Kiedy wirus jest egzosomem?”), Journal of Cell Biology, tom 162, nr 6, 2003, s. 960, rupress.org.

14. „Newfound Cell Defense System Features Toxin-Isolating «Sponges»” („Nowo odkryty system obrony komórkowej zawiera «gąbki» izolujące toksyny”), Yahoo Finance, 4 marca 2020.

15. G. Raposo, W. Stoorvogel, „Extracellular vesicles: Exosomes, microvesicles and friends” („Pozakomórkowe pęcherzyki – egzosomy, mikropęcherzyki i przyjaciele”), Journal of Cell Biology, tom 200, nr 4, 18 lutego 2013, ss. 373–383, rupress.org.

16. C. Frühbesis et al., „Extracellular vesicles as mediators of neuron-glia communication” („Pozakomórkowe pęcherzyki jako pośrednicy komunikacji neuronalno-glejowej”), Frontiers in Cellular Neuroscience, tom 7, 2013, s. 182. Opublikowane w sieci 30 października 2013, www.frontiersin.org.

17. O.D. Mrowczynski et al., „Exosomes impact survival to radiation exposure in cell line models of nervous system cancer” („Egzosomy wpływają na przetrwanie w starciu z promieniowaniem w modelach linii komórkowych raka układu nerwowego”), Oncotarget, tom 9, nr 90, 16 listopada 2018, ss. 36083–36101. Opublikowane w sieci 16 listopada 2018, www.oncotarget.com.

18. www.newumedspaorlando.com.

19. J. Smythies et al., „Molecular mechanisms for the inheritance of acquired characteristics – exosomes, microRNA shuttling, fear and stress: Lamarck resurrected?” („Mechanizmy molekularne dziedziczenia cech nabytych – egzosomy, kursowanie mikroRNA, strach i napięcie – zmartwychwstanie Lamarcka?”), Frontiers in Genetics, tom 5, 2014, s. 133. Opublikowane w sieci 15 maja 2014. Opublikowane w sieci 16 kwietnia 2014. www.frontiersin.org; KeFang et al., „Differential serum exosome microRNA profile in a stress-induced depression rat model” („Profil różnicowej surowicy egzosomu mikroRNA w wywołanym stresem modelu depresji szczurów”), Journal of Affective Disorders, tom 274, nr 1, wrzesień 2020, ss. 144–158, www.sciencedirect.com.

20. Lida A. Beninson, Monika Fleshner, „Exosomes: An emerging factor in stress-induced immunomodulation” („Egzosomy – wyłaniający się czynnik w spowodowanej stresem immunomodulacji”), Seminars in Immunology, tom 26, nr 5, październik 2014, ss. 394–401.

21. W. Seo et al., „Exogenous exosomes from mice with acetaminophen-induced liver injury promote toxicity in the recipient hepatocytes and mice” („Egzogenne egzosomy od myszy ze spowodowanym acetaminofenem uszkodzeniem wątroby wywołują reakcję na toksyny u biorców hepatocytów i myszy”), Scientific Reports, nr 8, numer artykułu: 16070 (2018), opublikowany 30 października 2018.

 

Od wydawcy:

Niniejszy artykuł pochodzi z najnowszej książki dra med. Thomasa S. Cowana i Sally Fallon Morell The Truth about Contagion: Exploring Theories of How Disease Spreads (Prawda o zaraźliwości – badanie teorii na temat rozprzestrzeniania się chorób), Shyhorse, 2021.