Krótkie spojrzenie na pogodę kosmiczną

Technicznie rzecz biorąc, mógłbym zakończyć swój wywód w tej chwili, wierząc, że każda uczciwa ława przysięgłych uznałaby, iż CO₂ został fałszywie wrobiony w morderstwo. Ale chciałbym przedstawić jeszcze jeden dramatyczny dowód sprowadzający nas z powrotem na ścieżkę prawdziwej nauki o zmianach klimatu i zarządzaniu ekosystemami, którego dostarcza astroklimatologia.

Wielu statystyków zajmujących się modelowaniem komputerowym często ignoruje to, że Ziemia jest tylko jednym z wielu kulistych ciał w kosmosie, które szybko obracają się wokół niesamowicie aktywnego słońca położonego na obrzeżach galaktyki w większym skupisku galaktyk, i to z bardzo prostego powodu. Każdy, kto został przyzwyczajony do patrzenia na Wszechświat przez filtr liniowych modeli komputerowych, ma obsesję na punkcie kontroli i czuje się bardzo niekomfortowo w obliczu nieznanego. Liczba rzeczywistych czynników kształtujących pogodę, epoki lodowcowe i wulkanizm jest tak złożona, ogromna i w większości nieodkryta, że modelarze komputerowi wolą po prostu udawać, że one nie istnieją… lub jeśli uznają, że takie zjawiska kosmiczne mają jakiś wpływ na zmiany klimatu, to mimo to powszechnie odrzucają je jako „nieistotne”.

Pomimo tej kultury lenistwa i nieuczciwości warto zadać pytanie: dlaczego dowody na zmiany klimatyczne występują na tak wielu planetach i księżycach naszego Układu Słonecznego? Czapy lodowe na Marsie topnieją okresowo,¹⁵ a w ostatnich latach w szybszym tempie. Dlaczego to się dzieje? Czy koronowe wyrzuty masy Słońca, wiatr słoneczny lub pole elektromagnetyczne mogą wpływać na zmiany klimatu w Układzie Słonecznym jako wspólny dla wszystkich proces?

Wenus z jej atmosferą zawierającą 96,5 procent CO₂ jest często wykorzystywana jako ostrzeżenie dla ludzi na Ziemi, że produkując więcej CO₂ stworzymy sobie taki sam okropny piec. W końcu na Wenus średnie temperatury wynoszą 467 stopni Celsjusza. Jeśli CO₂ jest rzeczywiście odpowiedzialny za podgrzewanie atmosfery, to dlaczego Mars jest tak zimny ze średnimi temperaturami wynoszącymi około minus 125 stopni Celsjusza, mimo iż jego atmosfera zawiera 95 procent CO₂?

Podobnie należy zapytać, jaką rolę odgrywa promieniowanie kosmiczne w napędzaniu zmian klimatycznych? Ostatnie odkrycia Henrika Svensmarka i jego zespołu z Danii wykazały zbieżne w czasie korelacje łączące powstawanie chmur i klimat ze strumieniem promieniowania kosmicznego. Promieniowanie kosmiczne dociera do Ziemi nieprzerwanie, w czym pośredniczy ziemskie pole magnetyczne, a także oscylujące pole magnetyczne Słońca, które kształtuje cały Układ Słoneczny w trakcie okrążania galaktycznego centrum Drogi Mlecznej co 225–250 milionów lat. Odkrycie Svensmarka zostało pięknie przedstawione w filmie dokumentalnym z roku 2011 The Cloud Mystery (Tajemnica chmur)¹⁶.

 

Powrót do prawdziwej nauki o klimacie

Należy podkreślić z całą mocą, że pogoda jest i zawsze była złożonym procesem kształtowanym przez siły galaktyczne, które przez setki milionów lat napędzały cudowny system życia na Ziemi.

W tym czasie, wynoszącym w przybliżeniu dwa obroty wokół centrum galaktyki, żywa materia przekształciła się ze stosunkowo mało ciekawych (o wysokiej entropii) organizmów jednokomórkowych w ciągły proces o zwiększonej złożoności i zwiększonej sile samokierowania (niska entropia). Wciąż nie ma dowodów na to, że ten proces jest systemem zamkniętym i że jakikolwiek ustalony stan braku zmian/śmierci cieplnej kontroluje jego zachowanie, zaś tych, którzy nie zgadzają się z tym twierdzeniem, powołując się na przesunięcie ku czerwieni galaktyk jako dowód, że Wszechświat w rzeczywistości umiera (lub odwrotnie zaistniał „w czasie” 13,6 miliarda lat temu z niczego lub enigmatycznej osobliwości), odsyłam do pracy Haltona Arpa.¹⁷

Proces ten charakteryzuje się pojawianiem się nieliniowych nieciągłości materii ożywionej tam, gdzie wcześniej istniała tylko materia nieożywiona, następnie pojawianiem się świadomego życia tam, gdzie odnaleziono tylko życie nieświadome, a na koniec pojawieniem się na scenie życia samoświadomego obdarzonego twórczym rozumem. Chociaż proces ten był czasami przerywany gwałtownymi cyklami masowego wymierania, ogólny kierunek życia nie został ukształtowany przez losowość, przypadek czy chaos, ale raczej przez poprawę, doskonalenie i harmonię.

Gdy na scenie pojawiła się ludzkość, nowe zjawisko zaczęło wyrażać się w formie, którą wielki rosyjski akademik Władimir Wiernadski (1863–1945) określił jako noosferę (w przeciwieństwie do litosfery i biosfery). Wiernadski rozumiał, że ta nowa geologiczna siła jest napędzana przez ludzki twórczy rozum i poświęcił swoje życie na nauczanie świata, że prawo ludzkości musi być zgodne z prawem natury, stwierdzając:

 

Noosfera jest nowym zjawiskiem geologicznym na naszej planecie. W niej po raz pierwszy człowiek staje się geologiczną siłą na dużą skalę. Może – i musi – odbudować domenę swojego życia poprzez swoją pracę i myśl, odbudować ją radykalnie w porównaniu do przeszłości. Otwierają się przed nim coraz szersze możliwości twórcze. Być może pokolenie naszych wnuków zbliży się do rozkwitu.¹⁸

 

W umyśle Wiernadskiego ani noosfera, ani biosfera nie podlegały prawu matematycznej równowagi lub zastoju, lecz rządziły się raczej asymetryczną harmonią i postępem od niższych do wyższych stanów organizacji. Dopiero dzięki zrozumieniu zasad natury ludzkość stała się moralnie i intelektualnie zdolna do ulepszania jej poprzez zazielenienie pustyń, wykorzystanie mocy atomu lub zastosowanie postępu naukowego w dziedzinie zdrowia i rolnictwa. Niektóre z jego najważniejszych spostrzeżeń zostały opublikowane w jego artykułach „The Evolution of Species And Living Matter” („Ewolucja gatunków i materii żywej”) (1928), „The Transition from the Biosphere to the Noösphere” („Przejście od Biosfery do Noosfery”) (1938), „Some Words About The Noösphere” („Kilka słów o Noosferze”) (1943) i książce Научная мысль как планетное явление (Myśl naukowa jako zjawisko planetarne) (1938/1977).¹⁹

Pomimo trwałego wkładu Wiernadskiego w ludzką wiedzę, siedzimy tu, 76 lat po zakończeniu II wojny światowej, tolerując nienaukową politykę masowej dekarbonizacji, która grozi radykalnym zachwianiem cywilizacji na wiele pokoleń.

Czy ta zmiana jest narzucana ludzkości? W przeciwieństwie do faszyzmu i imperializmu z przeszłości dzisiejsza straszliwa samozagłada cywilizacji następuje za zgodą tych, którzy zamierzają zginąć w ramach Wielkiego Resetu z powodu zbiorowej winy za zbrodnię bycia człowiekiem. Dla większości dzisiejszych dzieci normą stało się myślenie o sobie, że nie należą do pięknego gatunku stworzonego na obraz Stwórcy, ale raczej do pasożytniczej rasy winnej zbrodni grzechu przeciwko naturze.

Skorzystajmy więc z okazji, aby ponownie wprowadzić prawdę do nauki o klimacie, a inżynierowie społeczni marzący o Wielkim Resecie niech sobie krzyczą i skomlą, gdy narody wybierają nowy paradygmat otwartego systemu życia i antyentropii zamiast zamkniętego świata rozpadu i śmierci cieplnej. Ten pozytywny nowy paradygmat współpracy, postępu naukowo-technicznego i kulturowego optymizmu umacnia się od dnia przyłączenia się Rosji, Chin i innych narodów do międzynarodowego Nowego Jedwabnego Szlaku. Co najważniejsze, uwolnijmy w końcu CO₂ od grzechów, o które się go oskarża, i cieszmy się tą cudowną małą cząsteczką jako naszym przyjacielem i sojusznikiem.

 

O autorze:

Matthew Ehret jest dziennikarzem, historykiem i założycielem Canadian Patriot Review. Swoje artykuły publikuje także w Global Times of China, Executive Intelligence Review, 21st Century Science and Technology, Veterans Today i Globalresearch.org. Jest też autorem trzytomowej monografii Caught Between Two Worlds: The Untold History of Canada (Uwięziona między dwoma światami – nieopowiedziana historia Kanady). W roku 2019 współzałożył fundację Rising Tide Foundation z siedzibą w Montrealu. Dotychczas w Nexusie ukazało się sześć artykułów jego autorstwa: „Mackinder kontra chiński Nowy Jedwabny Szlak” (nr 125), „Terapia falami elektromagnetycznymi” (nr 133), „Ponowne odkrycie plazmowego wszechświata” (nr 133), „Sabotaż nauki” (nr 135), „Nasz żyjący wszechświat” (nr 136) i „Architekci Wielkiego Resetu” (nr 138). Skontaktować się z nim można pisząc na adres poczty elektronicznej matt.ehret@tutamail.com.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Przypisy:

 1. Marc Sheppard, „The Evidence of Climate Fraud” („Dowody na oszustwa klimatyczne”), American Thinker, 21 listopada 2009, www.americanthinker.com.

 2. ourworldindata.org.

 3. Mark Lynas, „How do I know China wrecked the Copenhagen deal? I was in the room” („Skąd wiem, że Chiny zniszczyły porozumienie w Kopenhadze? Bo tam byłem”), London Guardian, 22 grudnia 2009, www.theguardian.com.

 4. „ClimateGate Fallout: Russian Think Tank Says Temperature Data Was «Cherry-Picked»” („Negatywne skutki skandalu klimatologicznego – rosyjski zespół ekspertów twierdzi, że dane o temperaturze zostały dobrane wybiórczo”), Media Research Center, grudzień 2009, archive2.mrc.org.

 5. „China and India Lead the Way in Greening” („Chiny i Indie przodują w zazielenianiu środowiska”), Obserwatorium Ziemi NASA, 12 lutego 2019, earthobservatory.nasa.gov.

 6. „China and India lead in greening of the world through land-use management” („Chiny i Indie przodują w zazielenianiu świata poprzez odpowiednie użytkowanie gruntów”), Nature Sustainability, 11 lutego 2019, www.nature.com.

 7. „China’s South-to-North Water Diversion Project benefits 120 million people” („Chiński projekt przekierowania wody z południa na północ przynosi korzyści 120 milionom ludzi”), CGTN, 13 grudnia 2020, news.cgtn.com.

 8. Obejrzyj pełny dokument: watchdocumentaries.com.

 9. W celu zbadania jednego z wielu modeli generatorów CO₂ odwiedź stronę johnsonco2.com.

10. Steve Goddard, „The 1970s Ice Age Scare” („Strach przed epoką lodowcową w latach 1970.”), 12 maja 2013, stevengoddard.wordpress.com.

11. wattsupwiththat.com.

12. „Dr Tim Ball Defeats Michael «Hockey Stick» Mann’s Climate Lawsuit” („Dr Tim Ball pokonuje pozew klimatyczny Michaela «Kij Hokejowy» Manna”), 24 sierpnia 2019, Climate Change Dispatch, climatechangedispatch.com.

13. Darrell Huff, „How to Lie with Statistics” („Jak kłamać za pomocą statystyki”), 1954, archive.org.

14. „Ice age occurred when CO₂ levels were 800 per cent higher than now” („Epoka lodowcowa miała miejsce, gdy poziom CO₂ był o 800 procent wyższy niż obecnie”), IceAgeNow.info, 23 lipca 2016, www.iceagenow.info.

15. „Mars is Melting” („Mars topnieje”), Science.nasa.gov, 7 sierpnia 2003, science.nasa.gov.

16. Aby obejrzeć pełny dokument, odwiedź stronę Svensmark: The Cloud Mystery.

17. Matthew Ehret, „A Look Into Halton Arp’s «Peculiar Galaxies» and its Implications for the World We Live In” („Spojrzenie na «Osobliwe galaktyki» Haltona Arpa i ich implikacje dla świata, w którym żyjemy”), Rising Tide Foundation, risingtidefoundation.net.

18. Władimir Wiernadski, „Some Words About the Noösphere” („Kilka słów o Noosferze”), 1943, opublikowane w: 21st Century Science and Technology, wiosna 2005, TS5467.SP05 (21sci-tech.com), 21sci-tech.com.

19. Aby uzyskać dostęp do wszystkich wspomnianych prac Władimira Wiernadskiego, odwiedź stronę risingtidefoundation.net.