Izotopy w SAM

Podczas tworzenia SAM dla każdego pierwiastka zidentyfikowaliśmy szereg potencjalnych izotopów, które są możliwe z punktu widzenia struktury. Następnie poprzez sprawdzenie obfitości, określiliśmy prawdopodobną konfigurację strukturalną dla każdego z nich. Dla każdego pierwiastka istnieje podstawowa konfiguracja strukturalna, którą możemy nazwać izotopem podstawowym. Nie mają one dodatkowych (niewymaganych) „neutronów” lub PEP, jak je definiujemy w SAM. Zazwyczaj ta podstawowa struktura oferuje jednoznaczne punkty połączeń dla dodatkowych PEP, do których mogą się one potencjalnie przyczepić. Kiedy jedno lub więcej z tych miejsc zostaje zajęte przez dodatkowy PEP, powstaje izotop danego pierwiastka. Konkretna konfiguracja różni się w zależności od pierwiastka, ale ogólna tendencja jest taka, że im większy pierwiastek, tym więcej jest potencjalnych miejsc dla dodatkowych PEP. Mnogość możliwości jest wyraźnie zilustrowana na fikcyjnym jądrze przedstawionym na rycinie 15. Proces ten prowadzi również do ustalenia dla każdego pierwiastka maksymalnej liczby izotopów, ponieważ to maksimum jest określone przez liczbę dostępnych miejsc przyłączeniowych. Na przykład dla węgla SAM daje maksymalną liczbę ośmiu dodatkowych PEP, co jest zgodne z obserwacją, że węgiel-20 jest najwyższą liczbą, jaką może osiągnąć węgiel (ryc. 24).

 

Ryc. 24. Węgiel-20 z zaznaczonymi dodatkowymi PEP-ami.

 

Ważnym czynnikiem w budowaniu Układu Okresowego w oparciu o SAM (SAM PTE) jest określenie, czy dana konfiguracja jest stabilna. Izotopy mogą być niestabilne, ponieważ jest w nich zbyt mało lub zbyt wiele PEP w porównaniu z konfiguracją bazową. Ta niestabilność może prowadzić do rozpadu jądrowego lub transmutacji. W każdym przypadku istnieje ścieżka rozpadu pomiędzy izotopami, z których pewne mogą obejmować transmutacje do wyższej lub niższej liczby Z. SAM poprawnie przewiduje stopień stabilności dla wszystkich pierwiastków i izotopów i w wielu przypadkach możemy oszacować czas połowicznego rozpadu typów jąder, ale jak dotąd tylko w sensie jakościowym, rzędu wielkości.

 

Niskoenergetyczne reakcje jądrowe

Transmutacja jest prawdopodobnie najsilniejszym wskaźnikiem jądrowego, niechemicznego pochodzenia różnych zaobserwowanych anomalnych wyników w eksperymentach LENR. Inne rodzaje promieniowania jądrowego są stosunkowo rzadkie – odnotowano jedynie bardzo niskie poziomy promieniowania gamma i neutronów. Niektóre miękkie promienie X są prawdopodobnie obecne ze względu na bremsstrahlung (promieniowanie hamowania) wytwarzane podczas rozpadu beta elektronów, ale prawdopodobnie wymykają się one wykryciu, ponieważ większość z nich powinna pozostać wewnątrz reaktora, nie mając wystarczającej energii, aby przeniknąć przez ściany obudowy. Natomiast produkty transmutacji zostały znalezione w licznych eksperymentach. Spośród nich znaczna część wykazała transmutacje materiału elektrod (Pd, Pt, Ni, Ag itd.). Pojawienie się cięższych pierwiastków, takich jak mangan, cer, tytan i iterb we względnie prostych eksperymentach laboratoryjnych LENR zostało ogólnie odrzucone przez konsensus naukowy, ponieważ transmutacje są uważane za niemożliwe w warunkach laboratoryjnych, jako że ich modele nie są w stanie wyjaśnić transmutacji.

Z naszego punktu widzenia głównym problemem w istniejących modelach jest to, że jądro jest uważane za pozbawione struktury. Uniemożliwia to odkrycie przyczyny rzeczywistych zjawisk, takich jak asymetryczny rozpad jąder aktynowców. Dlatego sugerujemy, że transmutacje powinny być głównym podejrzanym jako źródło nadmiaru energii LENR. Jeśli nasza hipoteza jest słuszna, to produkty transmutacji powinny być obecne w większości, jeśli nie we wszystkich eksperymentach LENR, nawet jeśli nie są one oczywiste. Powinniśmy zaobserwować dwa rodzaje zdarzeń transmutacyjnych: fuzję i rozszczepienie w zależności od konfiguracji i materiałów biorących udział w eksperymencie.

W powyższych rozważaniach argumentujemy, że SAM posiada wiarygodne wyjaśnienia dla wielu zjawisk fizycznych, których nie posiadają obecne modele. Uważamy, że jest wystarczająco dużo powodów, aby przeprowadzić serię eksperymentów, które pokażą, czy SAM może ostatecznie udowodnić swoją zdolność do przewidywań w dziedzinie transmutacji. Na tym etapie chcielibyśmy zaproponować społeczności badaczy LENR oraz innym zainteresowanym stronom, aby pomyśleli o przeprowadzeniu kilku dobrze zdefiniowanych testów, które mogłyby być wykonane w ramach ich możliwości laboratoryjnych lub „garażowych”. Mogłyby to być eksperymenty z plazmą (także plazmą OH), ogniwami elektrolitycznymi (typu Pons-Fleischmann), eksperymenty z eksplodującymi drutami i wiele innych, które są wykorzystywane w LENR. Mamy na myśli specyficzne reakcje monoizotopowe wywodzące się z SAM ukierunkowane na wychwyt protonów jako najbardziej obiecujący proces, jak również na syntezę materiałów z tlenem. Sugerowalibyśmy konkretne materiały aż do wyboru izotopu, które powinny być podatne na wychwyt protonu lub PEP albo syntezę tlenu. Powinno to zaowocować jednoznacznymi transmutacjami, które są istotą LENR.

W naszym koncepcyjnym modelu LENR transmutacje zachodzą w naelektryzowanym środowisku poprzez uwolnienie energii w wyniku rozpadu podwójnej warstwy (DL) w następstwie wyładowań elektrycznych lub przejścia plazmy w tryb łuku pod wpływem silnego pola elektrycznego. Rozpad plazmy w podwójnych warstwach był badany przez SAFIRE – eksperymentalny zestaw znajdujący się w Kanadzie.

SAFIRE doświadczył takiego załamania elektrycznego w roku 2017, gdy wolframowa sonda do pomiaru pól elektrycznych wyparowała w jednej chwili po tym, jak znalazła się zbyt blisko jednej z powłok plazmy. To samo stało się w roku 2019, kiedy stopiła się anoda, również prawdopodobnie wykonana z wolframu.

Na rycinie 25 po prawej stronie pokazanych jest kilka koncentrycznych powłok podwójnych warstw wewnątrz plazmy w komorze SAFIRE. Zanim sonda wyparowała, zmierzono niezwykle silne pola elektryczne. Po lewej stronie ryciny 25 widzimy „kępki” anodowe, które wraz ze wzrostem natężenia prądu łączą się w powłoki plazmy. Te podwójne warstwy mogą przechowywać ogromne ilości ładunku/energii. Naszym zdaniem sonda wolframowa, jak również część anody, uległy rozszczepieniu. W komorze SAFIRE doszło do rozszczepienia stabilnych metali! Bardzo podobnego do typowego rozszczepienia uranu – widzimy większą część jądra jako produkt rozszczepienia (bar, cer, lantan) i kilka mniejszych kawałków. Patrząc na strukturę wolframu, nie jest zaskoczeniem, że widzimy bardzo podobne cięższe produkty rozszczepienia.

 

Ryc. 25. Podwójne warstwy SAFIRE (safireproject.com).

 

Wnioski

Stwierdziliśmy, że SAM umożliwia wgląd w wiele różnych zjawisk z dziedziny fizyki i chemii na drodze wizualnej identyfikacji. Na przykład badając strukturę jądrową, możemy zobaczyć, zaobserwować lub wyjaśnić:

• czy dany pierwiastek lub izotop jest radioaktywny, to znaczy jaka jest przyczyna radioaktywności;

• jak jest zbudowany każdy pierwiastek;

• jak różnią się od siebie izotopy danego pierwiastka;

• skąd się wziął cykl ósemkowy i dlaczego się rozpada;

• cechy pierwiastków, takie jak stan utlenienia;

• dlaczego po ołowiu pierwiastki stają się niestabilne;

• dlaczego rozpad alfa zachodzi w przypadku tych, a nie innych pierwiastków;

• jak i dlaczego dochodzi do normalnego rozpadu beta;

• jak przyroda wykorzystuje ścieżki rozpadu, w tym poprzez przejścia izomeryczne;

• dlaczego dochodzi do podwójnego rozpadu beta;

• pochodzenie linii kroplowej „neutronu” i stosunek „neutronu”/protonu w cięższych pierwiastkach.

W tym artykule przyjrzeliśmy się tylko niektórym zagadnieniom z tej listy. Wszystkie te tematy są poruszone w naszej książce, The Nature of the Atom: An Introduction to the Structured Atom Model (Natura atomu – wprowadzenie do Strukturalnego Modelu Atomu). Implikacje tego modelu są ogromne i dotyczą nie tylko fizyki i chemii, ale także biologii i geologii. SAM pokazuje wyraźny związek przyczynowo-skutkowy struktury z wszystkim, co wiemy o sferze jądrowej i układzie okresowym pierwiastków.

Teraz wiemy już, dlaczego i jak działa fuzja i jak działa rozszczepienie. Związek zewnętrznych elektronów z jądrem jest oczywisty w SAM, chociaż jest jeszcze wiele badań do wykonania w sferze zewnętrznych elektronów.

 

 

O autorach:

Edo Kaal studiował chemię analityczną i środowiskową w Holandii. Po 10 latach pracy w sektorze IT podjął decyzję o zostaniu niezależnym badaczem. Po kilku latach poszukiwań zasady i koncepcje „Strukturalnego Modelu Atomu” zostały opracowane na tyle dobrze, że postanowił podzielić się tymi odkryciami z resztą świata.

James Sorensen zawsze interesował się naukami ścisłymi i na szczęście udało mu się przetrwać dziecięce próby wytwarzania materiałów wybuchowych w piwnicznym laboratorium. W szkole średniej zaczął kwestionować teorie głównego nurtu nauki, w tym kwarki, względność, czarne dziury i Wielki Wybuch. Wszystko to wydawało mu się być założeniami opartymi na założeniach. Uznał, że komputery i programowanie są bardziej logiczne i został programistą komputerowym.

Andreas Otte ma tytuł magistra informatyki. Specjalizuje się w projektowaniu i wdrażaniu aplikacji opartych na technologiach Oracle dla małej firmy informatycznej w Paderborn w Niemczech. Jego życiową pasją jest poszukiwanie i analizowanie skrajnych teorii.

Jan Emming jest magistrem i inżynierem elektrykiem na Uniwersytecie Technicznym w Delft w Holandii. Pod koniec lat 1960. na Uniwersytecie w Utrechcie kierował kilkoma projektami realizowanymi na rzecz Europejskiej Organizacji Kosmicznej (ESO). Jako inżynier i analityk systemów w Ball Aerospace w Boulder w Kolorado uczestniczył w rozwoju dziesiątek instrumentów badawczych. W latach 1980. pracował jako kierownik do spraw rozwoju technologii w dziale instrumentów naukowych w Ball Aerospace, gdzie był odpowiedzialny za identyfikację i rozwój nowych technologii w zakresie wykrywania i obrazowania promieniowania rentgenowskiego, czujników i systemów podczerwieni, elektroniki kriogenicznej oraz technik przetwarzania obrazu.

 

Przełożył Jerzy Florczykowski

 

Bibliografia

• J.E. Kaal. et al., The Nature of the Atom: An Introduction to the Structured Atom Model (Natura atomu – wprowadzenie do Strukturalnego Modelu Atomu), Curtis Press, 2021, www.structuredatom.org.

• N.D. Cook, Models of the Atomic Nucleus (Modele jądra atomowego), wydanie 2, Springer Verlag, Heidelberg, 2010.

• Projekt SAFIRE, SAFIRE, 2019, safireproject.com.