Bioidentyczna hormonalna terapia zastępcza

Artykuł po raz pierwszy w języku polskim ukazał się w dwumiesięczniku Nexus w numerze 148 (2/2023)
Tytuł oryginalny: „Bio-Identical Hormone Replacement”, Nexus (wydanie angielskie), vol. 30, nr 1

Dr Jonathan V. Wright

Pochodzenie bioidentycznej hormonalnej terapii zastępczej (BHTZ)

Bioidentyczną hormonalną terapię zastępczą (BHTZ) zapoczątkowano w Stanach Zjednoczonych (i Kanadzie) w Klinice Tahoma na początku lat 1980., ale po raz pierwszy pojawiła się w Chinach już w roku 1025 naszej ery, a być może nawet wcześniej. Na stronach 326 i 327 wymienionej na końcu niniejszego artykułu książki podane są (w języku chińskim) różne metody wytwarzania preparatów na bazie wydalanych przez ludzki układ moczowy steroidowych hormonów płciowych stosowane od roku 1025 aż do 1833. Książka nie zawiera żadnych przekonujących wyjaśnień, dlaczego po tym roku nie wykorzystywano tych (ani żadnych innych) rodzajów BHTZ. Nie ma wątpliwości, że było to stosowane przez setki lat BHTZ! Po więcej szczegółów należy zajrzeć do tej książki. W skrócie chiński cesarz rozkazał, aby wszystkie młode kobiety i wszyscy młodzi mężczyźni na jego dworze oddawali mocz do długich koryt rozmieszczonych w osobnych budynkach – jedna grupa koryt była dla młodych mężczyzn, a druga dla młodych kobiet.

Kiedy koryto przedstawicieli danej płci było pełne moczu, pozostawiano je do odparowania, po czym to, co pozostało w nim po odparowaniu moczu, zbierali dworscy lekarze. Jak można się było spodziewać, pozostałość z moczu młodych kobiet (po odparowaniu) podawano starszym kobietom na dworze, a resztki moczu młodych mężczyzn podawano starszym mężczyznom na dworze, w tym cesarzowi. Robiono tak – z pewnymi modyfikacjami i aktualizacjami – przez wiele wieków aż do roku 1833 (w książce nie wyjaśniono dlaczego do tego roku).

Skąd profesor Joseph Needham i jego żona Lu Gwei Djen (autorzy tej książki opublikowanej przez Cambridge University Press w Wielkiej Brytanii w roku 1983) wiedzieli to wszystko w XX wieku? Wielu ówczesnych opisywało Needhama jako gorliwego komunistę, zaś jego żona była Chinką. Oboje byli zafascynowani Mao Zedongiem, komunistycznym przywódcą i dyktatorem Chin od roku 1949 do jego śmierci w roku 1976 w wieku około 83 lat.

Przez większość tego czasu (1927–1976) Needham i jego żona nie tylko mogli, ale byli wręcz zachęcani przez Mao Zedonga do częstego odwiedzania Chin, gdzie spędzali wiele czasu w bibliotekach, na seminariach, chińskich uniwersytetach i w rządowych archiwach (i wielu innych miejscach). To z tych miejsc pochodziły wszystkie fakty opisane w ich książkach oraz dotyczące tych faktów szczegóły, z których wiele trafiło ostatecznie do V tomu (źródła informacji na temat pierwszej na świecie oryginalnej BHTZ) opublikowanego w roku 1983.

Odrodzenie bioidentycznej hormonalnej terapii zastępczej

Na początku lat 1980. do Kliniki Tahoma przyszła kobieta zapytać o terapię hormonalną. Powiedziała, że od czasu menopauzy nie czuje się tak młodo i energicznie, jak wcześniej. Sporo czytała na ten temat i pomyślała, że przyczyną mogą być jej nieaktywne jajniki, które nie produkowały już takiej ilości estrogenu, progesteronu i testosteronu, jak przed menopauzą. Ponieważ (z powodu amerykańskiej medycznej dyktatury wprowadzonej w roku 1938) nie mogła zdobyć żadnych z tych naturalnych steroidowych hormonów bez recepty, poprosiła o nią.

Po odbytej z nią rozmowie, badaniach fizycznych i analizie zgodziliśmy się i wypisaliśmy recepty na estrogen, progesteron i mniejszą ilość testosteronu. Po przeczytaniu recept podkreśliła, że jest człowiekiem, a nie klaczą, i że miała nadzieję na otrzymanie recepty na estrogeny identyczne z ludzkimi, a nie końskie. W tamtym czasie (i do dzisiaj) jedynym dopuszczalnym (i łatwo dostępnym) estrogenem był Premarin, o którym kobieta wiedziała ze swoich dociekań, że jest estrogenem pochodzącym z jajników klaczy. Niestety nie było bioidentycznej formy ludzkiego estrogenu.

Była oczywiście rozczarowana i spytała, czy dałoby się załatwić jej jakieś bioidentyczne (z ludzkimi) estrogeny. Poprosiła, aby powiadomić ją telefonicznie w następnym miesiącu, czy będzie to możliwe, czy nie. Ponieważ miała rację, że Premarin jest bioidentyczny z końmi, nie ludźmi, uznaliśmy, że rozeznanie się w tej sprawie może być korzystne nie tylko dla niej, ale i dla wielu innych kobiet po menopauzie.

Po trzech tygodniach dzwonienia (w latach 1980. Internet dopiero raczkował) trafiliśmy na dra Eda Thorpe’a (farmaceutę prowadzącego Aptekę Kripps w Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie), który zgodził się spróbować sporządzić BTHZ dla pacjentów Kliniki Tahoma (w owym czasie przesyłka hormonów na receptę do Stanów Zjednoczonych z Kanady była dozwolona). W ciągu kolejnych dwóch tygodni udało mu się przygotować te hormony i wysłać do domu tej kobiety w Waszyngtonie.

Po miesiącu zażywania tych trzech hormonów wróciła do Kliniki Tahoma, zrobiwszy wcześniej 24-godzinny test próbki moczu, co jest najlepszym sposobem na sprawdzenie nie tylko najoptymalniejszego poziomu hormonów u każdej osoby, ale także innych aspektów bioidentycznej hormonalnej terapii zastępczej. Powiedziała mi (i wszystkim innym), że czuje się teraz o wiele lepiej. Poinformowała też swoich znajomych, z których wielu przybyło do Kliniki Tahoma po własną BHTZ. Jej mąż (kilka lat starszy) również się umówił, twierdząc między innymi, że chciał za nią nadążyć.

Przyszedł z prośbą od żony, abyśmy sprawdzili u niego kortykosteroid DHEA (dehydroepiandrosteron, hormon steroidowy wydzielany przez nadnercza), bowiem jej 24-godzinny test moczu wykazał u niej jego spadek. (Prosiła wcześniej o receptę na DHEA dla siebie). Później powiedział nam, że również czuje się wyraźnie lepiej. Od tamtej pory wielu innych pacjentów Kliniki Tahoma prosiło między innymi o BHTZ.